 «Մինչև Ղարաբաղը չմիավորվի Հայաստանին, ես այստեղից վեր կացողը չեմ»,- հայտարարեց Արշակ Ղամբարյանը, երբ մայրը գտավ Ազատության հրապարակում հացադուլի նստած իր որդուն: Դրանից միայն 23 օր անց բժիշկներն ուշակորույս Արշակին կարողացան մի կերպ հիվանդանոց հասցնել: Նույն գիշեր, սակայն, Արշակը, ուշքի գալով, փախավ հիվանդանոցից, զենք ճարեց ու մեկնեց Գորիս:
Ամեն անգամ, երբ նա վերադառնում էր հերթական մարտից` Կոռինձորից, Շուշիից, Լաչինից, Ֆիզուլիից, նրա կրտսեր եղբայրը` Ղազարը, որ ըմբշամարտիկ էր ու բռնցքամարտիկ, թախանձում էր. «Ինձ էլ տար հետդ էլի, էս ուժս ո՞ր օրվա համար է»: Բայց Արշակը եղբորը միշտ նույն պատասխանն էր տալիս. «Դու տանը պիտի մնաս, իմ հույսը դու ես: Որ զոհվեմ, մերոնց ո՞վ պիտի տիրություն անի»:
| |
