 Այս տարվա քո նվերները մութն ու ցուրտն են, իմ փոքրիկ,
Այս տարի պայթող ռումբերը քեզ դարձել են խաղալիք,
Եվ այս խաղը պատերազմն է, որ խաղում են մեծ մարդիկ,
Իսկ խաղի վերջում քո ճիչն է` ես սպասում եմ քեզ, հայրիկ...
Ավարտին էր մոտենում 1991 թվականի դեկտեմբերը: Երբեմնի ահեղ ու ամենազոր Խորհրդային Միությունը փչում էր իր վերջին շուչը, թողնելով երկրի բնակչությանը բազմատեսակ հիմնախնդիրներ: Արցախ աշխարհը շարունակում էր մնալ ադրբեջանական ռազմական շրջափակաման մեջ: Ամեն օր հարյուրավոր արկեր էին պայթում Արցախի բնակավայրերի վրա և գրեթե անդադար լսվում էր տարբեր տրամաչափի գնդացիրների ու ինքնաձիգների ճարճատյունը: Ստեփանակերտի վրա մահաբեր կրակ էր թափվում բոլոր կողմերից, բայց առավելապես` գերևարության մեջ մնացած բարձրադիր Շուշիից: Արցախի մանուկների համար կրակահերթերը, արկերի ու ռումբերի պայթյունները դարձե
...
Շարունհակություն »
|
|
