Սամվել Թադեվոսյանի "Հավերժական կտակ” ֆիլմի շնորհանդեսից հետո ռեժիսորին մոտեցավ մի կին ու շհնորհակալություն հայտնեց և ասաց. - Շհնորհակալութուն ֆիլմի համար, ես երկու աղջիկ ունեմ, բայց եթե պատերազմը վերսկսվի ես ինքս նրանց կուղարկեմ հայրենիքը պաշտպանելու:
Կնոջ խոսքերից ես մի պահ քարացա ու մտածեցի, որ հայ մայրերը այնքան հզոր են, որ իրենց զավակներին, կապ չունի սեռը, ծնում են միայն հայրենիքի ու ազգի համար: Հետո էլ Վարդան Հովհաննիսյանի ”Մարդկային պատմություն պատերազմի և խաղաղության տարիներին” ֆիլմում հերոսներից մեկը` Ճուտը պատրաստվում է մի ամբողջ ջոկատ երեխաներ ունենա և իր զոհված ընկերների անունները դնի, որ նրանք էլ ազգին համար անձնանվեր մարդիկ դառնան:
Երևանում այս ամիս ցուցադրվեցին և Սամվել Թադեվուսյանի "Հավերժականկտակ” և Վարդան Հովհաննիսյանի ”Մարդկային պատմություն պատերազմի և խաղաղության տարիներին” ֆիլմերը: Արցախյան պատերազմին նվիրված այս ֆիլմերը պատմում են հայ ազատամարտիկների մասին, որտեղ երևում է հայ ազգի ոգին, հայ մարդու մեծ գործը ու անսահման սերը Հայրենիքի հանդեպ: Երկու ֆիլմերն էլ նայելուց հետո հասկանում ես, իսկական հայ մարդու տեսակը: Հասկանում ես, թե հանուն հայրենիքի ինչեր կարողեն անել, ինչ անշահախնդիր զոհաբերութունների կարող են գնալ հայորդիները: Որովհետև հայ մարդու համար հայրենիքը դա բառ չի, դա խոսք չի, այլ ուժ է, սեր է, հավատք է ու պայքարի նոր գաղափար:
Ֆիլմերից տպավորված, ղարաբաղյան թեմայով ֆիլմեր նկարելու մասին սկսեցի խոսել իմ ընկրների հետ, ովքեր քչից շատից կինոյի մեջ են: Ընկերներիցս մեծ մասը համակարծիք էին, որ մենք այդպիսի ֆիլմեր պիտ հաճախ նկարվեք և թե հայերիս համար, թե արտասհամանցիների համար: Հետո այս թեման շարունակվեց սոցիալական ցանցերում և իմ ծանոթներից մեկը`Հակոբ Մելքոնյանը, ով հայրենիքի սահմաններից դուրս է բնակվում բավականին դեմ խոսեց իմ գաղափարին, որ մենք օբյեկտիվ չենք, որ վաղուց պիտի մոտենանք մարդկայնորեն այդ հարցին,որ ադրբեջանցիներն էլ էն մարդ: Հետո պարզվեց ,որ նա 2007 թվականին Խոջալույի դեպքերի վերաբերյալ որոշել էր ֆիլմ նկարել և ցույց տալհայի և ադրբեջանցու հարևանության մասին, որ թե ինչ լավ հարեվաններ են և պատերազմի ժամանակմեկը մյուսին օգնել է: Ես չժխտեցի այն փաստը,որ ադրբեջանցիները կարող էին օգնել, բայց այստեղ մի փոքրիկ ճշտում արեցի, որ ադրբեջանցին ազգ չի, այլ ինքնակոչ պետության քաղաքացի է, ուղղակի պիտի պարզվեր, թե հային օգնող հարևանը, որ ազգի ներկայցուցիչ էր:
Մենք բավական երկար վիճեցինք այդ հարցի շուրջ: Հակոբը միևնույնն է մնաց իր կարծիքին: Ես անկեղծ ասաց ափսոսեցի իմ ժամանակը և իմ նյարդերը նրան բացատրելու համար, թե ովքեր են ադրբեջանցիները, և պատմել նրանց դեռ մի դար չունեցող ինքնակուչ պատմությունը:
Բայց որպես հայ, իմ պարտքն եմ համարում նրան հիշեցնել, որ պատերազմը դեռ շարունակվում է քանի դեռ մեր հայորդներին սպանում են վախկոտ դիպուկահարները, քանի դեռ Արցախի սահմաններում հնչում է կրակոց: Եվ ուզում եմ նաև հայրենիքից դուրս երիտասարդներին հիշեցնել, որ օտար հողը մնում է օտար: Քանզի մայր հողը միայն իր զավակներին է ուժ տալիս,ինչպես պատերազմի տարիներին բնությունը մեր ազատամարտիկների հետ հավասար կռվում էր իրեն ազատագրելու համար: Օմարի լեռնանցքը մառախուղով էր պատվում վիրավոր հայորդուն թշնամու գնդակից պաշտպանելու համար: Եվ ուզում եմ հիշեցնել բոլորին,որ, ընդհանրապես երկու հայրենիք չի լինում:
Ներիր ինձ Հակոբ Մելքոնյան, որ 2007 թվականին քո գրած սցենարիմասին, ես խոսում եմ այսպես, քանի որ քո նման երիտասարդները շատ- շատ են: Մենք իրավունք չունենք թշնամուն ներել, միայն այն բանի համար, որ նրանք կենսաբանորեն պատկանում են մարդկաց դասին: Ուղղակի թուրքը մնում է թուրք իր բոլոր դրսևորումներով, իսկ ադրբեջանցիները Կովկասյան թուրքերնեն:
/Times.am/